Пісьменнік і жураніліст Віктар Марціновіч на budzma.by пра адкрыццё II Еўрапейскіх гульняў у Мінску:
"Нам паказваюць “калюмны”, нам паказваюць “Пагоню”, нам распавядаюць пра Быкава — таго самага Быкава, які ў момант росквіту панэльнай новабудоўлі, за якой мы назіраем 25 гадоў, быў проста забаронены для згадак! (...) А самай абмеркаванай музычнай падзеяй адкрыцця робіцца мелодыя нашага гурта Vuraj з Сяргеем Доўгушавым на чале.
І я магу лепей за любога “аналітыка” патлумачыць, чаму адбылося менавіта так, а не інакш. З 1994 года тут адбудоўвалася дзяржава, якая старанна пераймала “тое харошае, што было ў СССР”. Якая прыхоўвала нашу сапраўдную гісторыю — бо ў той гісторыі шмат было войнаў з каштоўным суседам, крыніцай нашага бягучага (на той момант) дабрабыту. І таму бралася толькі тое, што “яднала” і дазваляла адгружаць “славянскае брацтва”: “Вялікая Айчынная”, Сувораў, “Песняры”, савецкія прамысловыя дасягненні.
І 25 гадоў было ў іх на тое, каб вынайсці нешта сваё. Ну вось, таварышы ідэолагі, даю вам уводную: дайце нам такую гісторыю, каб там славянскае братэрства і ніякай бітвы пад Оршай, ніякага ВКЛ з ягонымі калюмнамі, ніякай “Пагоні”, з Пазняком на кані. Секундамер запушчаны — пагналі! Прыдумляйце!
І — нічога. Пустата. Вакуум. З зоркамі беларускай эстрады на сцэне.
І калі спатрэбілася паказаць нешта гасцям (сярод якіх быў прэм’ер-міністр Расіі), каб яны зразумелі, што мы за людзі такія, узялі роўна тое, што некалі скалупвалі з Дома ўрада. Дадалі калюмнаў і запрасілі Сяргея Доўгушава".
2019.06.25
